Listowacki to autor, którego polubiłem, bo szybko dostrzegłem, że otrzymuję od niego zawsze rzeczy dobrze napisane. Nic do roboty przed posłaniem ich do druku, a do tego czysta przyjemniść ich lektury; ważne teksty o sprawach istotnych, bogaty język, uroda stylu. Dzisiaj coraz trudniej o takich pisarzy jak autor "Pożegnania miasta". Bardzo tę książkę polecam.    – Rajmund Kalicki, miesięcznik "Twórczość"

"Dochodzenie do siebie": tytul tomu esejów Leszka Szarugi. Czytelna, celna gra słów. Bo te szkice o „wybranych wątkach literatury po roku 1989” — literatury polskiej — właśnie do tej polskości dochodzącej na nowo, innymi, zarośniętymi dotychczas ścieżkami — są opisem dochodzenia do siebie w sensie nie tylko przestrzenno-empirycznym, historyczno-światopoglądowym. Dochodzenie do siebie to również powrót do przytomności. Ze stanu letargu, snu, bezczucia? Nie wiem. To tutaj mniej istotne. Bo jeżeli powrót — to ważniejsze w nim chyba samo wracanie: do źródeł. I do korzeni? Drażni już (już?) to słowo. Korzenie. Wczepienie się w glebę? Róznobarwną, wielowarstwową, butwiejącą i żyzną, wilgotną od grobów i krwi? Bogactwo sensów do wyboru. Ale samo słowo nasycone silnie ideologią. A przez to jakby w sprzeczności ze znaczeniami, które chce nieść. W rzeczywistości bowiem chodzi właśnie o dochodzenie do siebie — siebie samego, a nie do ruin, podwalin ideolo, metafor podglebia. Mit ziemi, gleby, więc i korzeni, mocno był... zakorzeniony w nazistowskiej myśli i sztuce. A my w tym zakorzenieniu się W „Ziemie Odzyskane” staramy się przecież omijać czarną, brunatną warstwę. I rąk nią sobie nie powalać...

 

Artur Daniel Listowacki, Wyścig na dochodzenie

Spis treści